Sabah erken… Daha güneş sokak aralarına girmemiş. Gölgeler serin. Gene bir bahar günü hatıramda. Beşiktaş. Asım Usta’nın dükkanında pencereler örtülü, içeride döner hazırlığı var. Mavi cephe, tam Asım Usta’nın karşısındaki. Zaten tek mavi cephe. Cam ve demir. Bir iki metruk masa dükkanın önünde. Daha tenha içerisi, kahvaltı kalabalığı başını sarmamış…
“Eski müşterilerim öğretti bize, hangi etten hangi yemek pişer” diye, hep Doğan Ustam. 50 küsür yıllık kasap, hem de Kurtuluş’ta, hem de yazları Kınalıada’da. Belki de İstabul’un hala en çok yemek pişen mahallesi Kurtuluş. Hala et siparişlerinin yüklü olduğu, evli olan kızların evine hala annelerin et aldığı mahalle burası. Döşsüz…
Hep deriz ya, buralar dutluktu diye… 1937 senesinde dut zamanı Cumhuriyet gazetesinde Halk Sütunu köşesinde Mecidiye Köyü’nden 4 dutçunun gelip belediye ile ilgili şikayette bulunduğu yazılmış. Tablalarının yeteri kadar boyalı olmayışından ve bezlerin eski oluşu bahane gösterilerek, çalıştırmadıklarını ve dutların dökülüp çürüdüğünü, ailecek aç kaldıklarından dert yanmış dut esnafı, ve…
Hep merak etmişimdir, Ekrem Muhittin Yeğen’i. Zamanın Türkiye’sinin en verimli beyinlerinden biri de odur. Yenilikçi, vizyoner, mükemmeliyetçi bulmuşumdur onu. Bir insanı tanımak için yapıtlarına bakmak, incelemek, onunla ilgili çok şey öğretir zira, ama yemek kitabı yazarı, yemek öğretmeni dışında nasıl bir hayatı vardı, neden bu işlere soyundu? Çok bir şey…
Kiraz, canım kiraz! İstanbul il toprakları, ülkede yetişen meyvelerin birkaçı dışında hemen tümünün yetişmesine elverişli… Akdeniz meyvesi limon ve mandalina’dan fındığa kadar yetişiyor… 1980 yılında ise İstanbul’da 53bin kiraz ağacı 703 ton kiraz verirmiş, ülke genelindeki payı ise %0,73 imiş. İstanbul’da en kârlı tarım kolu da meyvecilik, tüketim fazla. Sarıyer, Eyüp, Silivri,…
“Fikrimce İstanbul havasındaki dört mevsim kararsızlığını, düzensizliğini, dengesizliğini şöyle tarfi edebiliriz: Duvarda asıllı duran takvim yere düşmüş, yaprakları zamklı köşesinden yarılarak odaya gelişigüzel dağılmıştır. Okuması yazması olmıyan hizmetçi bunları toplamış, rasgele istif etmiş ve tekrar yerine koymuştur. İstanbul’da gerçek takvim, takvimcinin sıraladığı değil, işte ümmi hizmetçinin üstüste dizdiği ve mesela…
Uzundur düzenli yazı yazmıyorum. Belki bu zaman vesile olur ve sayfamdaki Türkçe olan Köşe Yazılarıma kaldığım yerden devam ederim. Bu dönemde kafamdakileri, etrafımdakileri yazmanın iyi olacağını düşündüm, tanık olduğumuz dönemin hepimizin üzerinde bıraktığı değişik izler ve hayatımızın yeniden hiç olmamışçasına başlaması… Bilmemek… Bu girizgahtan sonra, gelelim bugünün yazısına… Türkiye yemek…
Minicik kapıdan süzülüp, daracık merdivenden, mavi çinilerin arasından yılların aşınmışlığıyla yükselen merdivenlerden yukarıya doğru çıkarken bir heyecan kaplar içini, eğer ilk gelişinse neyle karşılaşacağını bilemezsin… Merdivenin sonuna ulaştığında tavanda muhteşem bir avize, solunda likör şişeleri ve kadehleri ve sağ tarafında Audrey Hepburn’un o muhteşem gülüşü ile kalakalırsın. Beyaz ceketli garsonların,…
Gelen, ailesini, akranını çağırmış zamanında. Hemşehriler ondandır ki hep aynı meslek grubunu üstlenmiş, devam ettirmiş. Sonra onlar da iş sahibi olmuş belki ve gene onlar da gene hemşehrilerini almışlar yanlarına. Hikayeler aynı. Rastladığım taksi şoförlerinin hiçbiri İstanbul doğumlu değil, ama çoğu doğdukları kente gitmiyorlar bile. Zaten kimseleri de kalmamış. İstanbul’da…